De curling ouders.

Als je naar De Luizenmoeder hebt gekeken, heb je de term vast voorbij horen komen. Juf Ank gaf duidelijk aan dit schooljaar geen zin te hebben in ‘curling ouders’. Maar wat zijn curling ouders nou eigenlijk en ben je er zelf stiekem ook een?

Ken je de sport curling? Waarbij met een bezempje de baan wordt glad geveegd, zodat de schijf verder richting het doel komt? Curling ouderschap of curling ouders zijn de mensen met de bezem, de baan is het levenspad van je kind en de schijf is het kind.

Simpel gezegd vegen curling ouders vakkundig alle oneffenheden op het pad van hun kinderen weg. Op die manier wandelt je kind fluitend het leven door, want alles wordt voor hem geregeld. Of dat nu in de auto naar school gaan is, omdat het regent. Een werkstuk inleveren wat mama heeft gemaakt, omdat je kind het moeilijk vond. Of schoenen met klittenband omdat het veters strikken niet zo goed lukt. Of regelen dat je kind in de klas naast zijn beste vriendje of vriendinnetje kan zitten, desnoods door een pittig gesprek met de leerkracht. Ook houden we onze kinderen steeds meer in de gaten, met mobieltjes en gps-horloges, maar ook via de apps op school waarin alle resultaten te zien zijn. Vroeger kon ‘n tiener een onvoldoende nog wel achterhouden, tegenwoordig lukt dat echt niet meer.

Passen in ’t plaatje

De ijsbaan is gladgestreken dus is er geen excuus meer om te mislukken. Het kind moét presteren: op de basisschool moet je op het hoogste niveau lezen, daarna doe je algemeen secundair onderwijs en in je vrije tijd word je geselecteerd voor het hockeyteam. En je bent blij, gelukkig en vrolijk. Want er is geen reden om dat niet te zijn. Integendeel! Maar hoé komt het dat de beoogde excellentie uitblijft en in plaats daarvan problemen ontstaan?

Burn-out bij jongeren

Burn-out  bij jongeren is al lang geen zeldzaamheid meer. 1 op de 4 werknemers in de leeftijd van 18 tot en met 34 jaar geeft aan burn-out-klachten te ervaren. De cijfers over het geluksgevoel bij jongens en meiden stonden onlangs in de krant. De mentale instabiliteit, het stressgevoel bij veel millennials houdt verband met prestatiedruk, onzekerheden in het leven en sociale druk. Veel jongeren ervaren nogal druk om te moeten presteren, vanuit de maatschappij, het werk en op sociaal vlak. Het gevoel altijd alles goed moeten doen, het constant bereikbaar zijn, zorgtaken, en de combinatie van werk en gezin geven veel stress. Maatschappelijke en financiële onzekerheid spelen, naast onzekerheid over de carrière, ook een belangrijke rol.

Pedagoge Liesbeth Groenhuijsen ziet kinderen en jongeren bezwijken onder de druk van verwachtingen en eigen verantwoordelijkheid. In een wereld waarin geluk en succes als maakbaar worden gezien, willen ouders koste wat het kost dat hun kind dit ook is, zegt ze. Als een kind daar niet aan voldoet, heeft het dubbel pech: het schiet én tekort én is een sufferd omdat het zijn of haar eigen schuld is. Er is weinig ruimte voor een misstap. Af en toe ongelukkig zijn of het aanmoedigen van teleurstelling, gaat in tegen de tijdgeest. In deze tendens van succesvol zijn worden behoorlijk wat kinderen vermalen. Het leven barst namelijk van tegenslag, dus íeder kind faalt wel eens.

Door schade en schande wijs worden

Obstakels in ’t leven zijn niet alleen onontkoombaar, maar ook iets om te omarmen. Ze zijn een voorwaarde zijn om te leren en te groeien. Een mens heeft weerstand nodig in zijn omgeving. Het is eigen aan elk leerproces om iets dat je nog niet weet of kan toch aan te pakken. Dat maakt je groter, sterker, beter. Het geeft bovendien betekenis en zin aan het leven.

Maar hoe laat je je kind dan op zijn of haar bek gaan? Volgens Groen­huijsen is dat simpel. Teleurstelling hoef je niet te creëren, want het zit overal. Het begint al op de crèche waar peuters elkaars speelgoed afpakken. ‘We moeten ze de kans geven om zelf tegenslag tegen te komen.’ Dat betekent ook iets minder computerspelletjes en meer buiten spelen. Daar bereidt het kind zich voor op z’n functioneren, niet op z’n kamer achter z’n Ipad. Kinderen uit andere landen zijn vaak gehard door ’t leven. In onze maatschappij komen ze elkaar tegen op het werk, vereniging, relatie (vaak zeer bewust gekozen) enz.

Al doende leert men

Ouders moeten voorkomen dat er heftige dingen gebeuren, en hun kind bij tegenslagen steunen. Maar laat ‘t die enge stap zetten, en wees er voor hem of haar als dit anders dan verwacht uitpakt. De wetenschap dat zij er niet alleen voorstaan, geeft kinderen het zelfvertrouwen dat zij nodig hebben om de obstakels van het leven tegemoet te treden.

Misschien moeten wij onze kinderen zo af en toe van een paard laten vallen, naar ’n sportclub sturen, een dessert afpakken, geen verhaaltje voorlezen. Niet alleen om ze weerbaar te maken, maar om ze een volledig leven te schenken. Een leven waarin het nu eenmaal niet altijd meezit. En ze moeten leren dat dit aan het leven ligt, niet aan henzelf.

Begeleiden naar volwassenheid en ’n zelfstandig, eigen bestaan:

Kinderen en tieners zijn gewéldig, ze moeten opvoeden is niet altijd leuk. Onze maatschappij heeft echter sterke, onafhankelijke jonge mensen nodig die zelfredzaam zijn, verantwoordelijkheid nemen en veerkracht hebben. Dat vraagt van ouders hun kinderen en tieners niet in de watten leggen maar:

• zelfstandigheid aan te moedigen: geef ze de ruimte om zélf problemen op te lossen en verantwoordelijkheid te nemen. Moedig hen aan om beslissingen te nemen en de consequenties daarvan te dragen.
• Authenticiteit en onafhankelijkheid vóór te leven: ‘groep, wat jij doet moet je zelf weten, maar ík doe effe niét mee’.
• grenzen te stellen: het is belangrijk om duidelijke en consistente grenzen te stellen. Dit helpt kinderen en tieners om te begrijpen wat wel en niet acceptabel is.
• leermomenten te bieden: laat ze leren van hun fouten. Bespreek wat er is gebeurd, wat ze ervan kunnen leren en hoe ze het de volgende keer anders kunnen aanpakken.
• oprechte complimenten te geven: voor inspanning en doorzettingsvermogen in plaats van alleen voor het eindresultaat. Dit moedigt een groeimindset aan.
• kinderen en tieners passende taken en verantwoordelijkheden te geven in huis. Dit leert hen waardevolle levensvaardigheden en het belang van bijdragen aan het gezin.
• kinderen en tieners in moeilijke situaties zeker te ondersteunen, maar niet altijd metéén in te stappen om het probleem voor hen op te lossen. Overbeschermen leert hen niets. Leer hen liever hun probleem oplossend denkvermogen aan te spreken. –//